قبول کند آنکه بايد ... همراه نازنينم...

بغضم را فرو برده ام...

وسط هزار تا سوال مانده ام ...

بين لحظاتي که همه ي عزيزهايم زيبايي زيارت را مي بينند و سهم من فقط شنيدن خاطرات است بغض مي کنم و مي پرسم :

چرا؟

کاش نگويند :روسياه را به زيارت چه کار؟